– Wasi marines i moi ludzie mogą mieć z tym trochę problemów – przyznał Cord...

Pokaż mi serce nie opętane zwodniczymi marzeniami, a pokażę ci człowieka szczęśliwego.

– Ale nie flar–ta. Bez kłopotu pokonają rozlewiska, jeśli nie będą głębsze niż to.
– Naprawdę? – Teraz Kosutic miała wątpliwości. – To co cię goniło, mieszkało na pustyni. Te zwierzaki – kciukiem pokazała stojącą za nią Patricię – specjalnie się nie różnią.
– Flar–ta i flar–ke występują wszędzie – powiedział Cord. – Lubią wysoko położone, suche regiony, bo tam nie ma atul grack, ale można je spotkać też na bagnach.
Pahner odwrócił się i spojrzał na D’Len Paha. Wódz poganiaczy zajął miejsce zabitego w zasadzce opiekuna Pat; teraz czekał
cierpliwie, aż ludzie podejmą decyzję.
– Jak myślisz, Pah, zwierzęta przejdą przez to bagno? – spytał kapitan sceptycznym tonem.
– Oczywiście – zaśmiał się poganiacz. – To nad tym tak debatowaliście?
Klepnął zwierzę pod pancerną kryzą, a flar–ta ruszyła przed siebie. Jęknęła żałośnie na widok czarnego błota, ale posłusznie w nie weszła.
Każda stopa flar–ta wyposażona była w cztery palce o skórzastych podeszwach i potężnych pazurach do kopania. Szerokie i mięsiste łapy zaopatrzone były również w błonę pławną. Patricia rozsunęła szeroko palce, ponad trzykrotnie zwiększając powierzchnię stóp. Zapadła się w grząskie bajoro, ale znalazła oparcie, nie dotknąwszy nawet brzuchem powierzchni wody.
– Hmmm – mruknął w zamyśleniu Roger. – Może podejść dalej?
Pah znów szturchnął zwierzę, które zagulgotało warkliwie, ale posłusznie weszło głębiej w czarną wodę. Najwyraźniej na bagnach czuło się równie dobrze co w dżungli, chwilę później jednak zaburczało i pospiesznie zawróciło do brzegu. Z głębi bagna w jego stronę ruszyła zmarszczka w kształcie litery V.
Roger złapał oparty o drzewo karabin i odbezpieczył go. Śrut z karabinów marines zaczął rykoszetować od powierzchni wody. Spanikowane flar–ta gramoliło się na brzeg, książę jednak nabrał powietrza i spokojnie wycelował.
Pahner przełączył karabin na amunicję przeciwpancerną, kiedy dotarło do niego, że lżejsze ceramiczne pociski zwyczajnie odbijają się od powierzchni wody. Zanim jednak zdążył wystrzelić, zagrzmiał karabin Rogera. Woda spieniła się od konwulsji trafionego zwierzęcia. Rzucający się w agonii stwór był dłuższy i smuklejszy niż chrystebestia, ogólnie jednak podobny, o takiej samej śluzowatej skórze. Prążkowany zielono–czarny potwór rzucał się jeszcze chwilę, tryskając krwią z ogromnej rany barku, po czym wywrócił się brzuchem do góry.
– Kolacja – powiedział spokojnie Roger, ładując następny pocisk do komory.
Pahner pociągnął nosem.
– Połowa problemu rozwiązana. Załadujemy plecaki na zwierzęta i pójdziemy za nimi przez bagno.
– Kranolta raczej nas tam nie zaatakują – powiedział w zamyśleniu Cord. Poganiacze weszli do wody, by wyciągnąć na brzeg zastrzelone zwierzę. – Leśne ludy nie mają żadnego pożytku z takich mokradeł. Nie będą się czuli na nich tak pewnie jak w puszczy, a na pewno nie będą się spodziewać, że będziemy się tędy przedzierać. Ale gdzieś tam – szaman wskazał włócznią w głąb moczarów – gdzieś tam jest rzeka Hurtan. A jej flar–ta nie przejdą.
– Kiedy już tam dotrzemy, zbudujemy most – zaśmiała się Kosutic. – Najpierw musimy dać sobie radę...
– Z Mohiunga – dokończyli chórem Pahner i Roger.

* * *

Poertena poślizgnął się i przytopił, zanim Denat wyciągnął go, sapiącego i plującego wodą, i postawił na nogi. Mechanik splunął z obrzydzeniem, ale udało mu się nie zamoczyć karabinu.
– Dzięki, Denat – zaczął, ale przerwał, kiedy jego hełm zaczął syczeć i strzelać.
– Cholera! – Pinopańczyk zdarł hełm z głowy; słuchawki komunikatora zaczęły wyć. – Kurwisyny mieli być wodoodporne –
mruknął. Będzie musiał się tym zająć później.
Kompania brnęła przez głębokie po pas bagno przez całe długie mardukańskie popołudnie. Marsz był ciężki – błoto wsysało buty i przywierało do kombinezonów, a niewidoczne korzenie i zatopione gałęzie chwytały za kostki. Większość marines po kilku 118
upadkach od stóp do głów pokryta była czarnym szlamem.
Jedynym wyjątkiem byli strzelcy, jadący na grzbietach flar–ta.
– Popatrz tyko na tego nadętego fiuta – mruknął Poertena, patrząc wilkiem w kierunku księcia, jadącego na pierwszym zwierzęciu.
– Też byś tam siedział – powiedziała Despreaux, przyspieszając, by sprawdzić, jak radzi sobie jej sekcja Bravo – gdybyś, oczywiście, umiał strzelać jak on.
– Pocałujże mię w... – mruknął mechanik. – I patrz, gdzie idziesz, bo cię coś, kurde, zeżre!

* * *

Roger spojrzał w prawo i kątem oka zauważył zmarszczkę na powierzchni wody, była jednak niewielka i oddalała się od kolumny. Jazda nie różniła się zbytnio od normalnej, może tylko była nieco bardziej płynna. Flar–ta miażdżyło stopami większość gałęzi i zwalonych drzew, nie zwalniając nawet tempa.
Bagienna roślinność ustępowała rozmiarami dżungli, a większość drzew wydawała się stosunkowo młoda. Cord wspominał, że za czasów jego ojca okolicę pokrywały pola uprawne, co mogło wyjaśniać wiek roślin. To z kolei, pomyślał książę, mogło wyjaśniać ich rozmiary.
Obejrzał się, by popatrzeć na brnących przez bagno marines, i poklepał po łbie Pieszczurę. Biedni dranie cali pokryci byli gęstym, czarnym błotem; tak wykończonych Roger ich jeszcze nie widział. Konieczność trzymania karabinów w górze i przedzierania się przez bagno dawała im się we znaki. Najgorzej mieli grenadierzy – na głowach i barkach nieśli skrzynki i pasy z amunicją, a w wyciągniętych rękach ciężkie granatniki. Wszystko to razem sprawiło, że książę, siedzący na grzbiecie Patricii, poczuł się podle.
Jedynym pocieszeniem był dla niego fakt, że na coś się przydaje. Kolumna przyciągała stada drapieżników, a karabiny marines, nawet po przełączeniu na cięższą amunicję przeciwpancerną o wolframowym rdzeniu, nie były przeciw nim tak skuteczne jak jedenastomilimetrowy sztucer księcia. Cięższe pociski i o mniejszej prędkości wylotowej przebijały bez trudu powierzchnię wody, podczas gdy śrut często się od niej odbijał.
Książę jednak nie cieszył się z tego, zwłaszcza że zapadała noc.

* * *

– Wasi marines i moi ludzie mogą mieć z tym trochę problemów – przyznał Cord...

Pokaż mi serce nie opętane zwodniczymi marzeniami, a pokażę ci człowieka szczęśliwego.

Podobne