W rozdziale 6...

Pokaż mi serce nie opętane zwodniczymi marzeniami, a pokażę ci człowieka szczęśliwego.

, „Wprowadzenie do edytorów i okien projektowych”, przy opisie edytorów użyliśmy bardzo prostego programu — aplikacji konsolowej wyświetlającej w oknie konsoli napis "Witaj, świecie". Na rysunku 8.1 widać, jak ostateczna wersja kodu wygląda w oknie edytora.
Rysunek 8.1.
Program HelloWorld
w edytorze kodu
Jeśli Czytelnik utworzył ten projekt i wpisał jego kod w Visual Studio, mógł zauważyć, że już w tym prostym programie narzędzia zwiększające produktywność znajdują zastosowanie. Po pierwsze, po rozpoczęciu wpisywania kodu w szablonowym pliku edytor dodaje tabulację i umieszcza kursor w nowej pozycji, dzięki czemu kod ma eleganckie wcięcia.
Po drugie, w czasie wpisywania wiersza kodu Visual Studio reaguje na każdy nowy znak, zgadując, jaką instrukcję programista chce napisać i udostępniając pomoc w różnej postaci (rysunek 8.2).
Środowisko wyświetla wskazówki dotyczące uzupełniania pisanego kodu, informacje o wybieranych składowych i o parametrach potrzebnych do uzupełnienia danej metody. Te właściwości są wspólnie nazywane mechanizmem IntelliSense, a jego postaci i funkcje opisujemy szczegółowo w dalszej części rozdziału.
W czasie wpisywania kodu IDE nieustannie sprawdza za pomocą kompilatora, jaki tekst został już wpisany. Jeśli kompilator wykryje błąd, dynamicznie wyświetla informacje o tym w oknie Output.
292
Rozdział 8. Korzystanie z narzędzi zwiększających produktywność
Rysunek 8.2.
Działanie mechanizmu
IntelliSense
Dlatego już w przypadku jednego prostego wiersza kodu Visual Studio wykonuje wiele operacji zwiększających produktywność programisty:
• Inteligentnie formatuje kod.
• Sugeruje składnię kodu.
• Wyświetla opisy składowych, co pomaga użyć poprawnej składni.
• Graficznie wyróżnia odpowiadające sobie ograniczniki.
• Wskazuje błędy, nieustannie kompilując w tle bieżącą wersję kodu źródłowego.
Te właściwości dyskretnie pomagają programiście i prowadzą go przez proces pisania kodu, zwiększając szybkość wykonywania tego zadania.
Podstawowe narzędzia pomocnicze
edytorów kodu
Już sam interfejs użytkownika edytora kodu udostępnia graficzne elementy, które pomagają radzić sobie z problemami często występującymi w czasie pisania kodu. Te mechanizmy pozwalają wykryć, co zmieniło się w dokumencie, a także jakie problemy dotyczące kompilacji w nim występują.
Ponadto różne elementy składni poszczególnych języków są graficznie wyróżnione przy użyciu kolorowego tekstu.
293
Część III Tworzenie kodu i zarządzanie nim
Śledzenie zmian
W czasie modyfikowania pliku z kodem źródłowym niezwykle przydatna jest wiedza o tym, które wiersze zostały już zatwierdzone (czyli zapisane na dysk), a które nie. Śledzenie zmian pozwala to wykryć. Na marginesie wyboru edytora widoczna jest żółta pionowa linia ciągnąca się wzdłuż wszystkich wierszy kodu, które zostały zmodyfikowane, ale nie są jeszcze zapisane. Jeśli zawartość pliku zmieniła się, a następnie programista ją zapisał, środowisko oznacza ją zieloną pionową linią na marginesie wyboru.
Dzięki tym żółtym i zielonym liniom można szybko wyróżnić:
• Kod, który nie zmienił się od czasu wczytania pliku (brak linii).
• Kod, który został zmieniony i zapisany po wczytaniu pliku (zielona linia).
• Kod, który został zmodyfikowany, ale nie jest jeszcze zapisany (żółta linia).
Śledzenie zmian funkcjonuje do czasu zamknięcia okna edytora. Inaczej mówiąc, śledzenie zmian obejmuje jedynie daną „sesję” modyfikowania bieżącego dokumentu. Po zamknięciu i ponownym otwarciu okna linie znikną, ponieważ dany dokument działa wtedy w nowej sesji.
Rysunek 8.3 przedstawia fragment pliku kodu zawierający różne linie związane ze śledzeniem zmian.
Rysunek 8.3.
Śledzenie zmian
Wskazówki dotyczące problemów
Kompilator Visual Studio współpracuje z edytorem kodu w celu wyróżnienia wszelkich problemów wykrytych w kodzie źródłowym. Kompilator potrafi działać w tle, co umożliwia edytorowi wskazywanie problemów w czasie wpisywania kodu przez programistę, dzięki czemu nie trzeba czekać na etap kompilacji projektu.
294
Rozdział 8. Korzystanie z narzędzi zwiększających produktywność
Problemy dotyczące kodu są oznaczane „wężykami”, czyli falistymi, kolorowymi liniami umiesz-czanymi pod niepoprawnymi fragmentami. Są to te same wężyki, które w programie Microsoft Word służą do oznaczania błędów związanych z pisownią i gramatyką. Kolor wężyka oznacza klasę problemu. Tabela 8.1 opisuje, jakie typy problemów odpowiadają poszczególnym kolorom.
Tabela 8.1. Kolory informujące o problemach
Kolor
Problem
Czerwony
Błąd składni. Kod nie skompiluje się z powodu naruszenia składniowych wymagań i zasad języka.
Niebieski
Błąd semantyczny. Informuje on o tym, że kompilator nie potrafi w bieżącym kontekście znaleźć użytego typu lub rozpoznać konstrukcji programowej. Niebieskim wężykiem zostanie oznaczona na przykład nazwa typu, który nie jest dostępny w kontekście kompilacji.
Najczęściej wskazuje to na literówkę (na przykład niepoprawnie napisaną nazwę klasy).
Purpurowy
Ostrzeżenie. Purpurowy wężyk oznacza, że dany fragment kodu wywołał ostrzeżenie.
Umieszczenie kursora myszy nad wskazówką dotyczącą problemu pozwala wyświetlić komunikat o błędzie lub o ostrzeżeniu, co widać na rysunku 8.4.
Rysunek 8.4. Wskazówki dotyczące problemów w kodzie
295
Część III Tworzenie kodu i zarządzanie nim
Aktywne odnośniki
Edytory tekstu obsługują w dokumentach aktywne odnośniki. Kliknięcie odnośnika powoduje otwarcie danego adresu URL w przeglądarce. Jednym z zastosowań tej właściwości jest zagnież-
dżanie w komentarzach adresów URL prowadzących do dokumentacji lub innych pomocnych informacji.
Kolorowanie składni
Edytor tekstu potrafi wykrywać różne konstrukcje kodu i oznaczać je, dzięki czemu można je łatwiej zidentyfikować. Na przykład okno edytora kodu domyślnie wyświetla komentarze na zielono.
Identyfikatory w kodzie są czarne, słowa kluczowe niebieskie, łańcuchy znaków czerwone i tak dalej.