Twarz Elryka była niewzruszona...

Pokaż mi serce nie opętane zwodniczymi marzeniami, a pokażę ci człowieka szczęśliwego.

— Zniszczyłbym cię, instynkt mi to nakazuje, ale. . .
— To ty musisz zostać zniszczony, Elryku. Jesteś anachronizmem. Twój czas już minął — Martwy Bóg uśmiechnął się prawie ze współczuciem.
39
— Mów za siebie, Darnizhaanie!
— Mógłbym cię zniszczyć.
— Ale nie zrobisz tego — odpowiedział Elryk. Chociaż nienawidził bezgra-
nicznie tego Martwego Boga, uświadomił sobie niepokojące uczucie braterstwa w stosunku do Darnizhaana. Obaj reprezentowali przeszłość, żaden z nich nie na-leżał do teraźniejszego świata.
— Więc zniszczę ją — powiedział Martwy Bóg. — To mogę zrobić bezkarnie.
— Zarozinia! Gdzie ona jest?
Po raz kolejny potężny śmiech wstrząsnął Wąwozem Xanyaw.
— No patrzcie, do czego to doszło. Był czas, gdy żaden Melnibonéanin,
a w szczególności nikt z królewskiej linii, nie przyznałby się, że mu zależy na drugiej śmiertelnej istocie, zwłaszcza gdy ta należała do zwierzęcej rasy. Rasy podludzi z Młodych Królestw. Królu z Melniboné, czy ty spółkujesz ze zwierzę-
tami? Gdzie się podziała twoja duma, twój okrutny i wspaniały charakter? Gdzie znakomita nikczemność? Elryk, gdzie się podziało twoje zło?
Dziwne uczucia owładnęły albinosem, gdy przypomniał sobie swoich praoj-
ców, cesarzy — czarnoksiężników z Wyspy Smoków. Zrozumiał, że Martwy Bóg
rozbudził te emocje z premedytacją. Z pewnym wysiłkiem Elryk zdołał odsunąć je od siebie, by go nie pochłonęły.
— To jest przeszłość! — krzyknął. — Na Ziemi nastały teraz nowe czasy.
I mój czas niedługo przeminie, ale twój już dawno minął!
— Nie, Elryku. Zapamiętaj moje słowa, cokolwiek by się zdarzyło. Świt tylko minął i niedługo powiew poranka wywieje go jak zeschłe liście. Historia Ziemi jeszcze się nawet nie rozpoczęła. Ty, twoi przodkowie, ludzie z nowych ras, wy wszyscy jesteście jedynie wstępem do historii. Gdy rozpocznie się prawdziwa historia Ziemi, nikt o was nie będzie pamiętał. Ale my możemy to zmienić, możemy przeżyć, podbić Ziemię i ochronić przed Władcami Prawa, przed Przeznaczeniem, przed Kosmiczną Równowagą. Musisz mi dać miecze, żebyśmy mogli żyć dalej!
— Staram się ciebie zrozumieć, ale mi to nie wychodzi — powiedział Elryk
z zaciśniętymi zębami. Czy przyszedłem tu żeby targować się o moją żonę, czy walczyć o nią?
— Nie rozumiesz — Martwy Bóg parsknął rubasznym śmiechem — ponie-
waż my wszyscy, Bogowie i ludzie, jesteśmy jedynie marionetkami w nic nie znaczącej sztuce, zanim nadejdzie czas prawdziwej historii. Nie powinieneś ze mną walczyć, lecz raczej stanąć po mojej stronie, ponieważ ja znam prawdę. Jest nam pisany wspólny los. Żaden z nas już nie istnieje, stare narody skazane są na zagładę, ty, ja, moi bracia, o ile nie dasz mi mieczy! Nie wolno nam walczyć ze sobą. Poznaj naszą straszliwą wiedzę, wiedzę dzięki której staliśmy się obłąka-ni. Nie ma niczego: przeszłości, teraźniejszości, przyszłości. My nie istniejemy, żaden z nas.
40
— Wciąż cię nie rozumiem — Elryk pokręcił głową. — I nawet gdybym bardzo chciał, też pewnie bym cię nie zrozumiał. Pragnę jednak tylko zwrotu mojej żony, a nie pogmatwanych zagadek!
Darnizhaan ponownie się zaśmiał.
— Nie! Nie dostaniesz swojej kobiety, póki nie oddasz nam mieczy. Nie zdajesz sobie sprawy z ich właściwości. Ich celem nie było zniszczenie nas, ich prawdziwym przeznaczeniem jest zniszczenie świata, takiego jakim jest on teraz. Jeżeli je zatrzymasz, będziesz odpowiedzialny za wymazanie pamięci o sobie. Ci, którzy przyjdą po tobie, nie będą cię pamiętali.
— Przyjąłbym to z zadowoleniem — powiedział Elryk.
Dyvim Slorm stał bez słowa, zupełnie nie podzielając zdania albinosa. Czuł, że argumenty Martwego Boga zawierały prawdę.
Darnizhaan zadygotał. Złote światło poruszyło się i rozświetliło większą przestrzeń.
— Więc zatrzymaj miecze i wszyscy znikniemy, jak gdybyśmy nigdy nie ist-
nieli — rzucił zirytowany.

Twarz Elryka była niewzruszona...

Pokaż mi serce nie opętane zwodniczymi marzeniami, a pokażę ci człowieka szczęśliwego.

Podobne