wywijał swym ciężkim mieczem...

Pokaż mi serce nie opętane zwodniczymi marzeniami, a pokażę ci człowieka szczęśliwego.

Nie była to zbyt finezyjna broń i rosły pandio-
nita nie tyle wywalczał sobie drogę wśród wrzeszczących rzesz Rendorczyków,
ile wycinał sobie wśród nich szeroką ścieżkę. Jego miecz był narzędziem do roz-członkowywania. Ręce oraz całe ramiona wylatywały w górę spod uderzeń jego
ostrza i spadały na twarze tych, którzy jeszcze wspinali się po drabinach oblężniczych. Głowy szybowały w powietrzu i opadały po zewnętrznej lub wewnętrznej
stronie murów, w zależności od kierunku zamachu Sparhawka. Rycerze postępu-
jący za dowódcą i rozprawiający się z rannymi byli wkrótce cali zbroczeni krwią.
Jeden z Rendorczyków, chudy i wymachujący zardzewiałym pałaszem, rzucił się
z krzykiem do ataku. Błysnął miecz w ręku Sparhawka i fanatyk, niemal rozpo-
łowiony, został odrzucony na blanki; dolna połowa ciała leżała tam młócąc dziko nogami, górna wypadła na zewnątrz murów, pozostawiając po sobie drgające ka-wałki mięsa, lecz nie spadła na ziemię — zawisła głową w dół na długiej linie wnętrzności, które parowały w zimnym nocnym powietrzu. Tors bujał się wolno tam i z powrotem, opadając coraz niżej, w miarę jak trzewia rozplątywały się stopniowo.
— Sparhawku! — zawołał Kalten widząc, że ramię przyjaciela zaczyna słab-
nąć. — Złap oddech! Ja cię tu zastąpię!
I tak trwała walka, dopóki szczyt murów ponownie nie był bezpieczny,
a wszystkie drabiny oblężnicze nie zostały odepchnięte. Rendorczycy kotłowali się na dole, wciąż kładąc się pokotem pod strzałami i kamieniami zrzucanymi
z murów.
Wreszcie uciekli.
Kalten wrócił dysząc i wycierając klingę miecza.
— Dobra walka — powiedział z uśmiechem.
— Znośna — przyznał Sparhawk lakonicznie. — Rendorczycy nie są najlep-
szymi wojownikami.
— Lubię takich przeciwników — śmiał się Kalten. Wziął zamach nogą, aby
skopać z murów dolną połowę chudego Rendorczyka.
— Zostaw go tam, gdzie jest — rzekł Sparhawk. — Niech następna fala ataku-
jących ma na co patrzeć, gdy będzie się tu przedzierać. Powiedz również ludziom sprzątającym mury, aby nie wyrzucali walających się tu głów. Nabijemy je na pale 177
wzdłuż blanków.
— Kolejna lekcja pokazowa.
— Czemu nie? Atakujący mury obronne ma chyba prawo wiedzieć, co go
czeka, nie sądzisz?
Zbroczonym krwią murem zmierzał do nich Bevier.
— Pan Ulath jest ranny! — zawołał z odległości kilku kroków, po czym zawró-
cił, aby zaprowadzić ich do genidianity. Gwardziści śpiesznie usuwali się z drogi.
Bevier, być może nieświadomie, nadal wymachiwał swą halabardą.
Ulath leżał na wznak. Był nieprzytomny. Z uszu ciekła mu krew.
— Co się stało? — dopytywał się Sparhawk Tyniana.
— Dostał w głowę toporem. Rendorczyk natarł na niego od tyłu.
Sparhawkowi zamarło serce.
Tynian delikatnie zdjął Ulathowi rogaty hełm i niesłychanie ostrożnie badał
palcami jasnowłosą głowę genidianity.
— Czaszka chyba cała — relacjonował.
— Może Rendorczyk nie wziął odpowiedniego zamachu — zastanawiał się
Kalten.
— Widziałem to. Uderzył z całej siły. Taki cios powinien rozpłatać głowę ni-
czym melona. — Tynian zmarszczył brwi. Stukał palcem w kostne zgrubienie,
w którym schodziły się oba pokręcone rogi, sterczące po obu stronach stożko-
watego hełmu Thalezyjczyka. — Nie ma nawet najmniejszej rysy — zdumiał się.
Wyciągnął sztylet i podrapał w róg, ale gładka powierzchnia pozostała nienaruszona. W końcu opanowany ciekawością podniósł topór Ulatha i uderzył kilkakrotnie w hełm między rogi. — Zdumiewające! — wykrzyknął. — To najtwardszy materiał, jaki kiedykolwiek widziałem!
— Pewnie dlatego Ulath ma nadal swój mózg w czaszce — powiedział Kalten.
— Jednak nie wygląda za dobrze. Zanieśmy go do Sephrenii.
— Wy trzej idźcie przodem — polecił Sparhawk. — Ja muszę porozmawiać
z Vanionem — i ruszył ku czterem mistrzom, którzy stali razem w pewnym odda-
leniu, skąd obserwowali atak. — Szlachetny panie, pan Ulath został ranny — zdał
relację Komierowi.
— Czy to coś poważnego? — zapytał szybko Vanion.
— Nie ma czegoś takiego jak niepoważna rana — powiedział mistrz Komier.
— Co się stało, dostojny panie Sparhawku?
— Otrzymał cios toporem w głowę.
— W głowę, powiadasz? A zatem nic mu nie będzie. — Komier popukał
w swój własny ozdobiony rogami ogra hełm. — Dlatego to nosimy.
— On nie wygląda zbyt dobrze — rzekł Sparhawk posępnie. — Panowie Ty-
nian, Kalten i Bevier zabrali go do Sephrenii.
— Nic mu nie będzie — machnął ręką Komier.
Sparhawk odsunął na bok myśli o rannym Ulathu.
178
— Zdaje się, że wiem już, jaką strategię obrał Martel. Nie bez powodu ciągnął
z sobą Rendorczyków. Nie są oni zbyt biegli w nowoczesnej sztuce walki. Nie
noszą zbroi — nawet hełmów — i są żałośnie nieudolnymi szermierzami. Sprząt-
nęliśmy ich ze szczytu murów, tak jak kosi się trawę na łące. Ich jedynym atutem jest fanatyczny szał i wbrew nikłym szansom nie zaprzestaną ataków. Martel nadal będzie ich rzucał przeciwko nam. Chce nas zmęczyć i przerzedzić nasze szeregi.
Potem, gdy nas osłabi i wyczerpie, rzuci swych cammoryjskich i lamorkandzkich najemników. Musimy znaleźć jakiś sposób, aby trzymać tych fanatyków z dala od murów. Porozmawiam z Kurikiem. Może on coś wymyśli.
Faktycznie, Kurik coś wymyślił. Lata doświadczeń i wspomnienia starych
wiarusów, z którymi spotykał się czasami, sprawiły, że miał bogaty zasób bardzo paskudnych pomysłów. Wspomniał na przykład o stalowych kulkach z czterema
kolcami, które można było wykonać w ten sposób, że bez względu na to, jak się je rzuciło, zawsze spadały jednym stalowym kolcem do góry. Rendorczycy nie nosili butów, jedynie miękkie skórzane sandały. Wysmarowanie wszystkich kolców

wywijał swym ciężkim mieczem...

Pokaż mi serce nie opętane zwodniczymi marzeniami, a pokażę ci człowieka szczęśliwego.

Podobne