Zanim Maxie zdążyła się odsunąć, sięgnął pod jej kapelusz i musnął palcami ucho...

Pokaż mi serce nie opętane zwodniczymi marzeniami, a pokażę ci człowieka szczęśliwego.

Choć uczynił to bardzo delikatnie, zadrżała jak od uszczypnięcia. Tymczasem Robin odsunął się i pokazał dłoń, na której leżał szyling.
– Nieźle – przyznała. – Ale zręczne palce to nie to samo, co zmienić metal w złoto.
– Zręczne palce? – powtórzył urażonym tonem. – To jest magia, a nie jakieś tam sztuczki. Daj mi rękę.
Zaciekawiona i rozbawiona, wyciągnęła dłoń. Robin położył na niej szylinga, po czym zacisnął palce. Miał ciepły i mocny uścisk.
– Zwiń dłonie w pięści, a ja sprawię, że szyling przeniesie się do drugiej ręki.
Uczyniła, jak polecił. Robin pomachał rękami, mrucząc coś niezrozumiale, po czym oznajmił:
– Już szyling się przeniósł.
– Musisz jeszcze poćwiczyć, lordzie Robercie, ponieważ szyling nadal znajduje się w tej samej dłoni. – Rozwarła palce, chcąc udowodnić, że ma rację, i wciągnęła gwałtownie powietrze, bowiem na dłoni leżała niejedna moneta, ale dwie. – Jak to zrobiłeś? Uśmiechnął się z zadowoleniem.
– Tak naprawdę to sprawa zręczności, ale jestem całkiem dobry w tych sztuczkach. Często je wykorzystywałem, żeby zarobić na kawałek chleba i miejsce do spania.
Jej towarzysz z pewnością był włóczęgą, ale za to ogromnie zabawnym. Maxie zwróciła mu monety.
– To było bardzo ciekawe, lordzie Robercie, ale teraz radziłabym ci wrócić do drzemki pod jakimś drzewem.
– Drogi należą do wszystkich. – Schował monety do kieszeni. – Postanowiłem już, że idę do Londynu i nie możesz mi tego zabronić.
Otworzyła usta, po czym szybko je zamknęła. Miał rację. Dopóki jej nie krzywdził, na co się zresztą nie zapowiadało, mógł korzystać z tej samej drogi co ona. Cóż mogła na to poradzić?
Przypomniały się jej psy, które często wędrowały za nią i za ojcem. Tak jak i one Robin szybko się znudzi i zrezygnuje. To charakterystyczne dla zabijaków; ich determinacja jest mocna, ale krótkotrwała. Musi tylko uzbroić się w cierpliwość.
3
Pokój dzienny w Chanleigh Court pełen był najróżniejszych przedmiotów i bibelotów, ale po przejechaniu prawie trzystu mil Desdemona Ross nie traciła czasu na wyrażanie zachwytu.
– Nie rozumiem. Maxima wyjechała do Londynu, żeby mnie odwiedzić? – dopytywała się, unosząc w górę gęste kasztanowe brwi. – Przecież ja przyjechałam do Durham. Widzę jednak, że nie wyjdzie mi to na zdrowie.
Lady Collingwood posłała siostrze męża lodowate spojrzenie.
– Sama przeczytaj list od niej. – Podała Desdemonie złożoną kartkę papieru. – Ta niewdzięcznica uciekła przed trzema dniami, w środku nocy.
Desdemona przeczytała liścik ze zmarszczonym czołem.
– Maxima pisze, że zaprosiłam ją na dłuższy czas, co po prostu jest nieprawdą. Przyjechałam tu, zamierzając zabrać ją, ze sobą, gdybyśmy się polubiły, ale nie wspominałam o tym w liście.
– Maxima to nieprzewidywalna osoba, bez wychowania i ogłady.
Lady Collingwood wzruszyła ramionami, taksując wzrokiem ubranie szwagierki. Jej brak gustu graniczył wręcz z geniuszem. Atrakcyjny wygląd musiał się kłócić z jej feministycznymi poglądami. Z drugiej jednak strony może i słusznie kryła się za czarnymi pelerynami i budkami. Jej płonące czerwienią włosy nie wyglądały dobrze, lepiej więc ukryć je pod kapeluszem. A figura... to sama rozpacz.
– Ucieczka w środku nocy, by złapać dyliżans pocztowy, to dokładnie to, czego się można spodziewać po tej dziewczynie – oznajmiła wyniośle, myśląc z dumą o własnej elegancji. – Nie mówiąc już o oszukiwaniu. – Ziewnęła dyskretnie, zakrywając usta dłonią. – Wierz mi, Desdemono, masz szczęście, że się rozminęłyście. To zadziwiające, że Maximus odważył się przywieźć ją do Chanleigh Court. Jej miejsce jest w dzikich lasach, z tymi jej dzikimi krewnymi, czerwonoskórymi Indianami.
– A nie w towarzystwie dzikich angielskich krewnych? – rzuciła Desedemona z zabójczą słodyczą w głosie. – Jej matka może i była Indianką, ale przynajmniej nie zajmowała się handlem.
Althea Collins zaczerwieniła się na tę uszczypliwość. Całe lata starała się zapomnieć, w jaki sposób jej ojciec dorobił się majątku. Nie zdążyła jednak odpowiedzieć, bo w tym momencie do pokoju wszedł jej mąż.
– Dizzy! – zawołał lord Collingwood, a na jego pociągłej twarzy pojawiło się zaskoczenie i radość. – Trzeba było napisać, że zamierzasz nas odwiedzić. Minęło wiele czasu od twojej ostatniej wizyty.
Pomimo dwudziestu lat różnicy oraz całkowitego braku podobieństwa Desdemona i jej brat bardzo się lubili. Siostra serdecznie go objęła, choć wiedziała, że jest przeciwny takiej demonstracji uczuć. On zaś wiedział, że uczyni to mimo jego sprzeciwów. Zwyczaj ten stał się już rodzinną tradycją.
– Najwyraźniej powinnam się tu zjawić już trzy dni temu, Clete. Brat skrzywił się. Nie lubił, kiedy tak się do niego zwracano, tak jak Desdemona nie znosiła zdrobnienia Dizzy.
Mając już formalności powitalne za sobą, siostra popatrzyła na brata z wyrzutem.
– Przyjechałam sprawdzić, jak miewa się moja siostrzenica i dowiaduję się, że uciekła i to podobno do mnie.
Zmarszczył brwi, bo wreszcie dotarło do niego znaczenie obecności siostry.
– Dlaczego nie jesteś w Londynie i nie czekasz na Maxime?
– Ponieważ wcale jej nie zapraszałam – warknęła Desdemona. – Najwyraźniej ta biedna dziewczyna była tu nieszczęśliwa i postanowiła przenieść się do mnie z nadzieją, że ja potraktuję ją lepiej. Jak ty się opiekowałeś jedynym dzieckiem naszego brata?
– Maxima nie jest dzieckiem. To dorosła kobieta, zaledwie kilka lat młodsza od ciebie – próbował bronić się brat. – Nie zapytała mnie przed wyjazdem o zdanie.
– Ciekawe, skąd miała pieniądze na dyliżans – powiedziała Desdemona. – Myślałam, że Max umarł bez pensa przy duszy.

Zanim Maxie zdążyła się odsunąć, sięgnął pod jej kapelusz i musnął palcami ucho...

Pokaż mi serce nie opętane zwodniczymi marzeniami, a pokażę ci człowieka szczęśliwego.

Podobne