zobowiązałam się utrzymać sprzedaż w tajemnicy...

Pokaż mi serce nie opętane zwodniczymi marzeniami, a pokażę ci człowieka szczęśliwego.

Agent kupca twierdził, że jego klient obawia się, że
o transakcji dowiedzą się inni właściciele i zaczną windować ceny.
Foley skinął głową.
– To dość powszechne. Ale co ma wspólnego z twoim, hm, problemem z szantażem?
– Mniej więcej godzinę po podpisaniu umowy i odebraniu czeku dowiedziałam się, kim jest
kupiec. To Andre Bertone.
Jasne brwi Foleya się uniosły.
– No cóż, trochę to dziwne, ale nie rozumiem…
Kayla nie dała mu dokończyć.
– Bertone powiedział mi, że jeśli nie zrealizuję jego czeku na dwadzieścia dwa miliony bez
zbędnych pytań, dopilnuje, żebym miała kłopoty z bankiem i rządem federalnym z powodu sprzedaży
Suchej Doliny.
Sięgnęła do walizki, wyjęła czek i pchnęła go po biurku w stronę szefa. Później wytarła palce w
spódnicę, chcąc zetrzeć z siebie najmniejszy ślad transakcji.
Foley wziął czek i długą chwilę patrzył na niego w milczeniu.
– Pozwól, że sobie to wyjaśnimy – powiedział w końcu. – Myślisz, że jeden z naszych
najlepszych klientów wydał ćwierć miliona dolarów, żeby kupić ciebie i prawdopodobnie również
bank.
Skinęła głową. Foley jest nie tylko ładnym chłopcem, ale i cholernie bystrym bankowcem.
Jeszcze raz spojrzał na czek.
– Sprawdziłaś, czy środki znajdują się na koncie?
Kayla pokręciła głową.
– Nie chciałam robić nic, co mogłoby sprawiać wrażenie, że zgodziłam się na żądania
Bertone'a. Uznałam, że to bilet w jedną stronę do więzienia federalnego.
Foley w zamyśleniu zataczał czekiem małe koła na gładkiej powierzchni blatu. Potem pchnął
go w jej stronę.
– Jeśli wszystko odbyło się tak, jak mi opowiedziałaś, to znaczy, że nie zrobiłaś nic złego. Bank
poprze cię na dwieście procent.
Z ulgą wypuściła powietrze, które wstrzymywała, nawet nie zdając sobie z tego sprawy.
– Nie wyobrażasz sobie, jak się cieszę, że to słyszę.
– Nie żartuj. – Pochylił się i uśmiechnął promiennie. – Ja zawsze dbam o ludzi, którzy dbają o
mnie.
Kayla poczuła się niezręcznie z powodu tej uwagi, ale puściła ją mimo uszu. Nie podobało jej
się wiele rzeczy, które mówił Foley.
– Więc co robimy? Dzwonimy do FBI?
Oparł się na fotelu.
– Nie. To ostatnia rzecz, jaką zrobimy. Bertone'owie są bardzo dobrymi klientami. Może to po
prostu jakiś wyjątkowy zbieg okoliczności albo, co bardziej prawdopodobne, lawina nieporozumień.
Andre jest międzynarodowym potentatem finansowym. Może w jego kręgach tak robi się interesy
bankowe. Musimy się dowiedzieć więcej, ustalić, o co dokładnie chodzi. Jeśli nie spodoba nam się to,
czego się dowiemy, wypełnimy RPD.
– Ale…
– Przyjmij ten czek – powiedział, znów popychając go do niej. – Andre będzie zadowolony, a ja
w tym czasie dokładnie przemyślę, co powinniśmy zrobić.
Kayla poczuła ucisk w żołądku.
– Czy to nie jest trochę ryzykowne? – Zwłaszcza dla mnie, dodała w myślach.
– Nie, o ile wymyślimy, w jaki sposób na razie wytłumaczyć transakcję. Czy to rachunek, który
obsługiwałaś wcześniej?
– Mówiłam ci, że nie. Gdyby było inaczej, nie miałabym żadnych zastrzeżeń do transakcji.
Zmarszczył czoło. Dwadzieścia dwa miliony.
– Tak, rzeczywiście o tym wspominałaś. Więc nie możemy wybielić tego w ten sposób.
Wybielić? – pomyślała Kayla. Nie podoba mi się to słowo. Ale nie podobało jej się żadne
słowo, odkąd Elena wręczyła jej ten czek.
Na jednym z telefonów Foleya zamrugała dioda, informując go, że ktoś usiłuje się dodzwonić.
Nie odebrał.
– Musimy po prostu znaleźć jakiś sposób, żeby w naszych doku mentach tak zaksięgować
transakcję, żeby nie narażać się na ryzyko, ale trochę zyskać na czasie – oznajmił i znów spojrzał na
czek. – Bank Aruba, oddział w Sugar Sands… Chwileczkę, chwileczkę…
Obrócił się na fotelu do komputera. Jego palce śmigały po klawiaturze, przedzierając się przez
stronice i dokumenty.

zobowiązałam się utrzymać sprzedaż w tajemnicy...

Pokaż mi serce nie opętane zwodniczymi marzeniami, a pokażę ci człowieka szczęśliwego.

Podobne