Aleksandrowi Bennettowi należały się pewne względy, gdyż szczepionka przyjęła się i ramię było czerwone i obolałe, przygotowywałam więc wykwintne danka,...

Pokaż mi serce nie opętane zwodniczymi marzeniami, a pokażę ci człowieka szczęśliwego.

W domu pełno było prowiantów, Aleksander Bennett nie skąpił, to muszę mu przyznać. W sumie nie było mi tak źle. Kiedy Aleksander Bennett nie miał ochoty na rozmowę, zostawiałam go w spokoju, a kiedy się odzywał, odpowiadałam sarkazmami na jego sarkazmy, ale uprzejmie i z uśmiechem. Widziałam, że zaczął się mnie bać. Ale od czasu do czasu zapominał o swoich uprzedzeniach i mówił jak człowiek. Odbyliśmy więc parę interesujących rozmów. Aleksandrowi Bennettowi nie brak było inteligencji, choć została ona wypaczona. Powiedziałam mu kiedyś, że musiał być zupełnie miłym chłopcem.
Któregoś dnia zadziwił mnie pojawiając się na obiedzie w białym kołnierzyku i starannie uczesany. Mieliśmy tego dnia wspaniały obiad, a deser był stanowczo zbyt dobry dla mężczyzny nienawidzącego kobiet. Aleksander Bennett zjadł dwie porcje, westchnął i powiedział:
— Trzeba przyznać, że umie pani gotować. Szkoda, że poza tym jest z pani taka dziwaczka.
— Bardzo jest wygodnie być dziwaczką — odpowiedziałam. — Każdy uważa, żeby mi się nie narazić. Powinien pan to wiedzieć z własnego doświadczenia.
— Ja nie jestem dziwakiem — niechętnie mruknął Aleksander Bennett. — Pragnę tylko, żeby mi dano święty spokój.
— To najgorszy rodzaj dziwactwa — oznajmiłam. — Ktoś, kto chce, by mu dano święty spokój, rzuca wyzwanie Opatrzności, która uznała, że nikogo, dla jego własnego dobra, nie należy pozostawiać własnemu losowi. Ale niech się pan pocieszy, panie Bennett. We wtorek skończy się kwarantanna i przez resztę życia będzie pan miał święty spokój, przynajmniej o ile chodzi o Williama Adolfa i o mnie. Będzie się mógł pan tarzać w kurzu i rozkoszować brudem.
Aleksander Bennett znów warknął, jakby ta perspektywa wcale go nie zachwycała, tak jak tego oczekiwałam. Potem zrobił coś bardzo dziwnego. Nalał na spodeczek śmietankę i postawił go przed Williamem Adolfem. William Adolf wychłeptał śmietankę, jednym okiem spoglądając na pana Bennetta, na wypadek gdyby ten miał zmienić zdanie. Nie chciałam dać się prześcignąć i rzuciłam Panu Rileyowi kość.
Ani Aleksander Bennett, ani ja nie przejmowaliśmy się zbytnio ospą. Nie wierzyliśmy, że zachoruje, gdyż nawet nie widział tej pokojówki. Ale zaraz następnego dnia rano usłyszałam, jak woła mnie z podestu schodów.
— Panno MacPherson — powiedział tak łagodnym tonem, że poczułam się nieswojo. — Jakie są objawy ospy?
— Dreszcze, bóle pleców, rąk i nóg, mdłości i wymioty — odpowiedziałam natychmiast, gdyż wyczytałam to w poradniku medycznym.
— To mam ospę — odpowiedział Aleksander Bennett słabym głosem.
Sądziłam, że mnie to przerazi, ale nie przeraziło. Po doświadczeniach z człowiekiem nienawidzącym kobiet, pasiastym psem i tym strasznym brudem — a wyszłam z nich zwycięsko — ospa wydawała mi się błahym drobiazgiem. Podeszłam do okna, zawołałam Tomasza Wrighta i kazałam mu wezwać doktora.
Doktor po obejrzeniu Aleksandra Bennetta zszedł na dół z ponurą miną.
— Trudno mi w tej chwili coś powiedzieć. Nie ma pewności, póki nie pojawi się wysypka. Ale wszystko wskazuje, że to ospa. Nieszczęśliwie się składa, bo będą kłopoty z pielęgniarką. Wszystkie pielęgniarki w mieście, które zgadzają się pielęgnować chorych na ospę, są w tej chwili zajęte, epidemia trwa. Niemniej pojadę tam dziś wieczorem i zobaczę, co się da zrobić. Chwilowo panu Bennettowi nic nie trzeba, więc ty, Piotrusiu, nie zbliżaj się do niego.
Nie zamierzałam słuchać rozkazów żadnego mężczyzny, zatem kiedy tylko doktor wyszedł, poszłam z tacą do pokoju Aleksandra Bennetta. Zrobiłam cytrynowy budyń i uważałam, że nawet jeśli ma ospę, może go spokojnie zjeść.
— Niech pani się nie zbliża — jękkął. — Ryzykuje pani życie.
— Nie mam zamiaru patrzyć, jak ktoś kona z głodu, nawet jeśli tym kimś jest mężczyzna — odparłam.
— Najgorsze jest to — oznajmił Aleksander Bennett między jedną a drugą łyżką budyniu — że doktor chce mi sprowadzić pielęgniarkę. Do pani już przywykłem, ale strach pomyśleć, że pojawi się tu jeszcze jedna kobieta. Czy nakarmiła pani mojego biednego psa?

Aleksandrowi Bennettowi należały się pewne względy, gdyż szczepionka przyjęła się i ramię było czerwone i obolałe, przygotowywałam więc wykwintne danka,...

Pokaż mi serce nie opętane zwodniczymi marzeniami, a pokażę ci człowieka szczęśliwego.

Podobne