Inny w¹tek pokazuje zadumê poety - tu³acza nad w³asnym losem i pragnienie wype³nienia, realizacji nie spe³nionych dot¹d w ¿yciu nadziei...

Pokaż mi serce nie opętane zwodniczymi marzeniami, a pokażę ci człowieka szczęśliwego.

Skar¿y siê on na dolê tu³acza, pielgrzyma wci¹¿ têskni¹cego za krajem rodzinnym, krajem dobroci i uczciwoœci.
"Têskno mi jeszcze i do rzeczy innej
której ju¿ nie wiem, gdzie le¿y mieszkanie
Równie niewinnej"
Równie niewinna jak têsknota do kraju jest myœl o osobie, do której ta piosnka serdeczna ma dolecieæ. W wierszu tym mamy filozoficzny stoicyzm, zgoda na w³asn¹ nieuniknion¹ samotnoœæ i poetycka potrzeba nadziei-têsknoty, która wzbogaca œwiat.
Romantyczni poeci uœwiadomili nam przez swoje utwory, jak bardzo byli samotni z daleka od ojczyzny. Romantyczny pielgrzym by³ wyraŸnym odzwierciedleniem tego co czuje poeta, ogromnego ¿alu na swój nieszczêsny los wiecznego tu³acza.
Romantyczny pielgrzym to bohater wielu utworów czuj¹cy silne osamotnienie i têsknotê za krajem.
Romantyczne rozumienie roli poezji i poety
Romantycy poezjê okreœlali jako "tajemniczy g³os wnêtrza", "nieskoñczon¹ si³ê". Podnieœli j¹ niemal do absolutu. Zacierali oni granicê miêdzy poezj¹ a natur¹, literatur¹ a ¿yciem. Akt tworzenia by³ wielkim darem natury. Jak pisa³ Krasiñski: "Bóg zsy³a poecie chwilê natchnieñ". Porównuje on twórcê do samotnej piramidy na pustyni i przeciwstawia jej zwyk³ych œmiertelników - ziarna piasku. Poetê w epoce romantyzmu uwa¿ano za duchowego przywódcê narodu, posiadaj¹cego poprzez swój talent mo¿noœæ przewidywania przysz³oœci. Spoœród innych ludzi poeta wyró¿nia³ siê darem tworzenia, intuicj¹ tworzenia, nowatorstwem, oryginalnym widzeniem zjawisk i natchnieniem. Czêsto bohaterami dla tych poetów byli w³aœnie inni poeci na przyk³ad: Gustaw, Konrad, Kordian. Poeta potrafi³ dostrzec wiêcej ani¿eli przeciêtny cz³owiek, móg³ tworzyæ wizje i za ich pomoc¹ przedstawiaæ przesz³oœæ i przysz³oœæ. Romantycy obdarzali twórcê moc¹ wieszcza, stawiali go ponad spo³eczeñstwem i œwiatem, który tworzy³. Mówi o tym Adam Mickiewicz w "Odzie do m³odoœci", gdzie motyw lotu jest symbolem wznoszenia siê w marzenia ponad œwiat rzeczywisty. Poeta czuje siê przewodnikiem grupy i wskazuje cele dzia³ania. Wzywa do zbiorowego czynu, do podporz¹dkowania osobistych celów dobrom ogólnym, chce by wyzbyto siê egoizmu.