- Mam nadzieję, że nasze zastrzyki adaptacyjne zadziałają - mruknął Ali, spoglądając niezbyt przychylnym okiem na tace wnoszone właśnie przez wewnętrzny...

Pokaż mi serce nie opętane zwodniczymi marzeniami, a pokażę ci człowieka szczęśliwego.

Kupcy już dawno przekonali się, że bardzo rozsądną rzeczą jest nie próbować nieznanych silnych trunków, lecz ceremonia wymagała często łamania się chlebem (czy też jego ekwiwalentami w zależności od planety). Dlatego sięgnięto po zdobycze nauki i kupiec udający się na jakikolwiek galaktyczny bankiet poddawany był uodpornianiu za pomocą wszelkich medycznych środków na wypadek negatywnych skutków spożywania żywności nie przeznaczonej dla ziemskich żołądków.
Z tego też powodu kupcy ogólnie zyskali sobie reputację osobników o ptasich apetytach. W końcu lepiej było poskubać i żyć, niż objeść się i umrzeć.
Groft nie zajął jeszcze miejsca na pustym tronie wodza. Teraz stał w środku, kierując niewolnikami, którzy wnosili potrawy. Wciąż pozostawał tylko najstarszym synem w domu pozbawionym najwyższej władzy. I tak miało być aż do tego magicznego momentu, gdy cały klan ogłosi go swym władcą.
Gdy wciąż jeszcze podawano kolejne, nie kończące się zestawy talerzy, zapalono koszykowe latarnie umieszczone na szczytach kolumn, a ich światło rozjaśniło wieczorny mrok. Obok każdej z nich stał niewolnik i dorzucał garść pachnącej kory, która spalając się buchała lawendowym dymem. Była to jeszcze jedna woń, jaka mieszała się z szeroką gamą gryzących się pozostałych zapachów. Co jakiś czas Ziemianie sięgali po swe trzeźwiące buteleczki, by uchronić się przed wpływem narkotycznych oparów.
Dan zorientował się w dalszej części uczty, że dym z koszy na szczęście leci prosto do góry. Gdyby tak siedzieli w zadaszonym pomieszczeniu, nie znieśliby nadmiaru woni. I tak nie był zupełnie pewien, czy są zupełnie świadomi wszystkiego, co się wokół nich dzieje.
Pomyślał, patrząc na taniec odbywający się na środku sali. Serie skoków i ukłuć przedstawiały ich walkę z gorpami. Upewnił się, że nie powinien już polegać na swym wzroku w momencie, gdy szponiasty nóż zwycięskiego tancerza–myśliwego najwyraźniej przeszył na wylot pierś innego tancerza, ustrojonego w groteskową maskę potwora.
W punkcie kulminacyjnym tego okropnego przedstawienia ukazało się trzech myśliwych, którzy byli z nimi na rafie. Nieśli oni gorpa porażonego przez Dana. Zwierz wciąż znajdował się w sieci. Nie był już zwinięty w kulę. Ruszał się dość energicznie, lecz jego szczypcowate pazury, mogące umożliwić mu wydobycie się z sieci, uwięzione były w kulkach jakiejś twardej substancji.
Uwolniony z sieci i zawieszony za skrępowane łapy, gorp kołysał się na palu umieszczonym przed wysokim tronem. Mordercze szczęki kłapały bezsilnie, a z pyska wydobywało się zdradliwe syczenie żmii. Mimo całkowitego poskromienia wciąż sprawiał wrażenie przerażającej siły i niebezpieczeństwa.
Na widok swego odwiecznego wroga Salarikowie zerwali się na nogi i rozwścieczeni, przechylając się przez stół, rzucali w stronę potwora jakieś trudne do wymówienia obelgi. Dan zorientował się, że nieczęsto zdarzało im się mieć do czynienia z bezbronnym gorpem i dlatego starali się maksymalnie wykorzystać sytuację. Pomyślał nagle, iż wolałby, żeby gorp spadł wtedy do morza. Po tym, co widział na rafie, nie czuł do niego sympatii, lecz nie podobała mu się również treść gestów i głosów wokół niego.
Kres temu położył Kapłan Burzy. Skierował się wprost do miejsca, gdzie wisiał gorp; wśród kolorowych strojów zebranych jego brunatny płaszcz stanowił ciemną plamę. Gdy stanął przy wijącym się stworzeniu, zgiełk powoli ustał, wojownicy zajęli swe miejsca i cisza stopniowo wypełniała całe pomieszczenie.
Groft podszedł, by zająć swe miejsce u boku Kapłana. W dłoniach trzymał puchar z dwoma uchwytami. Nie było to jedno z tych zdobionych naczyń stojących na stole. Najwyraźniej był to starodawny wyrób, zrobiony z czegoś matowoczarnego; wydawał się być starszy nawet od tej sali czy miasta.