– I ty to mówisz, choć byłeś wychowany jako Lancelot z Jeziora? – spytała cicho i Lancelot odwrócił się w jej kierunku...

Pokaż mi serce nie opętane zwodniczymi marzeniami, a pokażę ci człowieka szczęśliwego.

– Bywa, że to też wydaje mi się nierealne... a tobie nie, siostro?
– Czasami tak, to prawda – odpowiedziała – lecz czasami tęsknię za Avalonem...
– O tak, ja również – powiedział.
Od dnia zaślubin Artura nigdy, ani razu, słowem czy spojrzeniem nie dał do zrozumienia, że kiedykolwiek myślał o niej inaczej niż tylko jako o towarzyszce dziecinnych zabaw i przybranej siostrze. Była już pewna, że od dawna przywykła do bólu, jaki jej to sprawia, lecz teraz znów ją to uderzyło, kiedy jego piękne, czarne oczy patrzyły na nią z taką sympatią.
Prędzej czy później, wszystkim się to wyda jasne, tak jak powiedział Balan: oboje jesteśmy wolni, królewska siostra i najbliższy przyjaciel...
– Cóż – powiedział Artur – kiedy przepędzimy Saksonów na dobre, i proszę się nie śmiać, jakby to była jakaś bajka, teraz możemy to zrobić i myślę, że oni o tym wiedzą, to wtedy wybuduję sobie zamek z wielką salą, która pomieści również ten stół. Wybrałem już nawet miejsce. To taki fort na wzgórzu, który stał tam, zanim przybyli Rzymianie, i nawet widać z niego Jezioro. To niedaleko ziem twego ojca, Gwenifer. Znasz to miejsce, gdzie rzeka wpada do jeziora...
– Znam – powiedziała. – Kiedy byłam małą dziewczynką, poszłam tam pewnego razu na jagody. Była tam stara, zrujnowana studnia i znaleźliśmy przy niej elfie strzały. Stary lud, który tam żył, zostawił swoje strzały...
Jakie to dziwne, myślała Gwenifer, że przecież był czas, kiedy lubiła chodzić na wycieczki pod tym ogromnym, wysokim niebem i nie martwiła się, czy są blisko jakieś mury, za którymi może się schować. A teraz, kiedy tylko wychodziła na zewnątrz i nie mogła dotknąć muru, kręciło jej się w głowie i robiło się słabo. Nieraz czuła nawet ucisk lęku w żołądku, kiedy tylko przechodziła przez dziedziniec. Musiała biec, żeby jak najszybciej poczuć bezpieczeństwo w postaci jakiejś ściany.
– To miejsce łatwo sfortyfikować – powiedział Artur – choć mam nadzieję, że kiedy przegonimy Saksonów, to na tych ziemiach zapanuje szczęście i pokój.
– Nieprzystojna myśl dla rycerza, bracie – powiedział Kaj. – Co będziesz robił, gdy będzie pokój?
– Zawołam Kevina Barda, by komponował dla mnie pieśni, i sam będę ujeżdżał swoje konie i dosiadał ich dla przyjemności – powiedział Artur. – Moi rycerze i ja będziemy mogli wychowywać naszych synów, nie wkładając miecza w każdą małą rączkę, nim dostatecznie dorośnie. Patrz, Kaju, czy nie byłoby lepiej, gdybyś nie musiał walczyć, zanim nie byłeś dostatecznie silny, by móc się dobrze obronić? Czasami czuję się winien, że to ty zostałeś zraniony, a nie ja, bo Ektoriusz chciał mnie uchronić, tak jak obiecał Utherowi! – Spojrzał na swego przyrodniego brata z miłością i troską, a Kaj uśmiechnął się do niego.
– Poza tym – powiedział Lancelot – będziemy wciąż się szkolić, organizując turnieje, tak jak robiono w antycznych czasach, a głowy zwycięzców będziemy przybierać wieńcami z laurowych liści... Co to jest laur, Arturze? Czy to rośnie na naszych wyspach?! Czy tylko w kraju Achillesa i Aleksandra?
– Merlin mógłby ci to wyjaśnić – powiedziała Morgiana, bo Artur wyglądał na zbitego z tropu. – Ja też nie wiem, ale nawet gdyby nie było tu laurów, to i tak mamy wiele roślin, z których można robić wieńce dla zwycięzców twoich zawodów.
– I będziemy mieć girlandy i harfiarzy... – rozmarzył się Lancelot. – Zaśpiewaj nam, Morgiano.
– Lepiej zaśpiewam wam teraz – odparła Morgiana – kiedy zaczniecie już te swoje turnieje, to pewnie nie pozwolicie kobietom śpiewać.
Wzięła harfę i zaczęła grać.
Spoczęła niedaleko miejsca, gdzie siedziała po południu, kiedy zobaczyła krew rozlaną na królewski kobierzec... czy to się rzeczywiście stanie, czy była to jedynie fantazja? Dlaczegóż miałaby myśleć, że naprawdę wciąż posiada dar Wzroku? Nigdy już do niej nie przychodził, chyba że podczas tych niespodziewanych transów...

– I ty to mówisz, choć byłeś wychowany jako Lancelot z Jeziora? – spytała cicho i Lancelot odwrócił się w jej kierunku...

Pokaż mi serce nie opętane zwodniczymi marzeniami, a pokażę ci człowieka szczęśliwego.

Podobne