– Przyszedłeś zobaczyć się z naszym bratem, panie? – zapytała ciemnowłosa dziewczyna, wstając z krzesła i kładąc na nim...

Pokaż mi serce nie opętane zwodniczymi marzeniami, a pokażę ci człowieka szczęśliwego.

– Nie, zwabiło mnie tu piękno twej muzyki i słodycz towarzyszących jej głosów. Jestem tu obcym, a zarazem miłośnikiem wszelkiego piękna, więc mogę tylko podziękować losowi za widok, jakim obdarzył moje oczy.
Młodsze dziewczęta roześmiały się, ale ich starsza siostra tylko się uśmiechnęła.
– Miłe słowa, panie, dobrze dobrane i niewątpliwie wielokrotnie powtarzane. Są jak gładkie krawędzie broni, która była często używana.
Sieben skłonił się.
– Istotnie, milady, moją przyjemnością i przywilejem jest dostrzegać piękno wszędzie, gdzie mogę je znaleźć, składać mu hołd i chylić przed nim czoło. To jednak nie czyni moich słów mniej szczerymi.
Nagrodziła go szerokim uśmiechem, a potem roześmiała się w głos.
– Sądzę, że jesteś łobuzem, panie, a w dodatku libertynem, więc w bardziej interesujących czasach kazałabym sługom wyprosić cię z posiadłości. Ponieważ jednak trwa wojna i trudno o rozrywki, zapraszam cię, byś dotrzymał nam towarzystwa – jeśli tylko potrafisz nas rozbawić.
– Słodka pani, sądzę, że mogę wam obiecać wiele rozrywek, zarówno słownych, jak i innych.
Z przyjemnością zauważył, że czarnowłosa nie zarumieniła się, słysząc te słowa, chociaż jej młodsze siostry pokraśniały.
– Wiele obiecujesz, panie. Może byłbyś mniej pewny siebie w tych przechwałkach, gdybyś wiedział, jak wspaniałych rozrywek dostarczano mi w przeszłości.
Teraz roześmiał się Sieben.
– Być może przejąłbym się, gdybyś wyznała mi, iż Azhral, książę niebios, przybył do twej komnaty i zabrał cię do pałacu bezgranicznej różnorodności.
– Mówisz o książce, o jakiej nie godzi się wspominać w towarzystwie – skarciła go.
Podszedł bliżej i ujął jej rękę, a potem podniósł ją do ust i ucałował.
– Niesłusznie – odparł cicho – gdyż ta książka ma jedną wielką zaletę. Rozjaśnia jak latarnia mroczne zakamarki. Rozsuwa zasłony i wiedzie nas ścieżkami rozkoszy. Jej szesnasty rozdział polecam wszystkim nowym kochankom.
– Mam na imię Asha – powiedziała. – I twoje czyny będą musiały być równie imponujące jak słowa zuchwałe, gdyż nie lubię się rozczarowywać.

– Śniłaś, Pahtai – powiedział Pudri, gdy Rowena otworzyła oczy i stwierdziła, że siedzi w słońcu nad jeziorem.
– Nie wiem, co się stało – powiedziała małemu eunuchowi. – Jakby ktoś wyciągnął moją duszę z ciała. Znalazłam się w jakiejś komnacie, a naprzeciwko mnie siedział Druss.
– Smutek rodzi wiele różnych wizji – zacytował Pudri.
– Nie, to było realne, lecz więź zerwała się i wróciłam, zanim zdążyłam mu powiedzieć, gdzie jestem.
Poklepał jej dłoń.
– Może wizja się powtórzy – pocieszył ją – ale teraz musisz wziąć się w garść. Pan przyjmuje wielkiego satrapę, Shabaga. Posyłają go, żeby dowodził siłami oblegającymi Capalis, i jest bardzo ważne, żebyś wywróżyła mu powodzenie.
– Mogę powiedzieć tylko prawdę.
– Prawda ma różne oblicza, Pahtai. Człowiek może mieć przed sobą tylko dwa dni życia, a jednak w tym czasie znaleźć wielką miłość. Wróżka, która przepowie mu śmierć, sprawi mu ból – ale powie prawdę. Wieszczka, która powie mu, że zaledwie godziny dzielą go od spotkania wielkiej miłości, również powie prawdę, ale sprawi ogromną radość skazanemu na śmierć człowiekowi.
Rowena uśmiechnęła się.
– Jesteś bardzo mądry, Pudri.
Wzruszył ramionami.
– Jestem stary, Roweno.
– Po raz pierwszy użyłeś mojego imienia.
Zachichotał.
– To ładne imię, tak samo jak Pahtai, które oznacza łagodną gołębicę. Musimy już iść do świątyni. Czy mam ci powiedzieć coś o Shabagu? Czy to ci pomoże?
Westchnęła.
– Nie. Nic mi nie mów. Zobaczę to, co będzie do zobaczenia, i zapamiętam twoją radę.
Ramię w ramię pomaszerowali do pałacu, po wyłożonych grubymi dywanami korytarzach, po pięknie rzeźbionych schodach wiodących do apartamentów na górze. Po obu stronach korytarza, co trzy metry, stały we wnękach marmurowe posągi lub popiersia, sufit nad ich głowami zdobiły sceny z ventryjskiej literatury, a epistyle były pokryte złotymi płytkami.
Kiedy zbliżali się do kaplicy, z bocznych drzwi wyszedł wysoki wojownik. Rowena westchnęła, gdyż w pierwszej chwili wzięła go za Drussa. Miał takie same szerokie bary i kwadratową szczękę oraz błękitne oczy pod gęstymi brwiami. Na jej widok uśmiechnął się i skłonił.
– To jest Michanek, Pahtai. Mistrz cesarza Naashanitów, znamienity szermierz i szanowany oficer. – Pudri skłonił się wojownikowi. – To jest lady Rowena, gość lorda Kabucheka.

– Przyszedłeś zobaczyć się z naszym bratem, panie? – zapytała ciemnowłosa dziewczyna, wstając z krzesła i kładąc na nim...

Pokaż mi serce nie opętane zwodniczymi marzeniami, a pokażę ci człowieka szczęśliwego.

Podobne