– Bardzo bym go chciał mieć znów w moich kuchniach – zaśmiał się Kaj, podchodząc i klepiąc Garetha po ramieniu...

Pokaż mi serce nie opętane zwodniczymi marzeniami, a pokażę ci człowieka szczęśliwego.

– Czterech synów, co? Słyszałem, że pani Lionors urodziła bliźnięta, jak dzika kotka z twojego kraju, czyż nie? Morgiano, zdaje mi się, że z każdym rokiem jesteś coraz młodsza – dodał, pochylając się nad jej dłonią; zawsze ją lubił.
– Lecz kiedy widzę, na jakiego mężczyznę wyrósł Gareth, czuję się starsza niż same wzgórza – zażartowała gorzko Morgiana. – Kobieta wie, że się starzeje, kiedy widząc każdego młodego, wysokiego mężczyznę, mówi sobie: znałam go, zanim nosił spodnie...
– I to prawda przynajmniej w moim przypadku, kuzynko. – Gareth pochylił się, by uściskać Morgianę. – Pamiętam, jak rzeźbiłaś mi drewnianych rycerzyków, kiedy byłem taki maleńki...
– Pamiętasz jeszcze tych drewnianych rycerzy? – spytała.
Sprawił jej tym przyjemność.
– O tak. Jednego z nich Lionors wciąż trzyma wśród moich skarbów – powiedział Gareth. – Jest pięknie pomalowany na niebiesko i czerwono i mój najstarszy syn bardzo by go chciał mieć, ale to dla mnie zbyt cenna pamiątka. Wiesz, że nazywałem go Lancelotem, kiedy byłem dzieckiem, kuzynie?
Lancelot też się roześmiał i Morgiana pomyślała, że nigdy jeszcze nie widziała go tak beztroskiego i wesołego, jak właśnie w tej chwili, między przyjaciółmi.
– Zdaje się, że twój syn ma prawie tyle samo lat, co mój Galahad. Galahad to wspaniały chłopiec, choć nie jest podobny do nikogo z mojej rodziny. Widziałem go zaledwie kilka dni temu po raz pierwszy od bardzo dawna, od kiedy wyrósł z pieluszek. A dziewczynki są śliczne albo mnie się takie wydają.
Gareth odwrócił się do Morgiany:
– A jak się miewa mój przyrodni brat Gwydion, pani Morgiano?
– Słyszałam, że jest w Avalonie. Nie widziałam go – ucięła krótko i odwróciła się, chcąc zostawić Lancelota przyjaciołom.
W tej chwili jednak dołączył do nich Gawain, pochylając się, by serdecznie uściskać Morgianę. Gawain był ogromnym mężczyzną, odrażająco grubym, ramiona miał tak szerokie, że wyglądało – i pewnie była to prawda – iż gołymi rękami może powalić byka. Twarz miał poznaczoną wieloma bliznami.
– Twój syn Uwain to świetny chłopak – powiedział. – Myślę, że będzie z niego dobry rycerz, a możemy teraz takich potrzebować, widziałeś swego brata Lionela, Lance?
– Nie. Lionel jest tutaj? – spytał Lancelot, rozglądając się wokół, aż zatrzymał wzrok na wysokim, postawnym mężczyźnie, odzianym w płaszcz obcego kroju. – Lionel! Bracie, jak ci się wiedzie w twym mglistym królestwie za morzem?
Lionel podszedł się przywitać. Mówił z tak mocnym akcentem, że Morgiana z trudem rozumiała jego słowa.
– Niedobrze, że cię tam nie ma, Lancelocie, możemy mieć na naszych ziemiach niemałe kłopoty, słyszałeś pewnie? Nie dostałeś wieści od Borsa?
Lancelot potrząsnął głową.
– Nie słyszałem ostatnio nic poza tym, że ma poślubić córkę króla Hoella – powiedział – zapomniałem, jakże jej na imię...?
– Isotta, tak samo, jak królowej Kornwalii – powiedział Lionel. – ale na razie nie było ślubu. Jak wiesz, Hoell nigdy nie potrafi powiedzieć wprost ani tak, ani nie, ale musi się latami zastanawiać nad tym, czy bardziej mu się opłaci przymierze z Mniejszą Brytanią czy z Kornwalią...
– Markus i tak nie może oddać Kornwalii nikomu – powiedział Gawain sucho. – Kornwalia jest twoja, prawda, Morgiano? Pamiętam przecież, że Uther dał ją pani Igrianie, kiedy wstąpił na tron, tak więc ty dziedziczysz ją po obojgu rodzicach, choć Gorlois zdradził Uthera, jeśli dobrze pamiętam tę historię. To wszystko działo się przed mymi narodzinami, a ty sama byłaś wtedy dzieckiem.
– Diuk Markus opiekuje się krajem w moim imieniu – powiedziała Morgiana – jednak dotąd nie wiedziałam, że rości sobie do niego prawo, choć pamiętam, że kiedyś była mowa o tym, iż powinnam poślubić diuka Markusa lub Drustana, jego siostrzeńca.
– I byłoby dobrze, gdybyś tak zrobiła – powiedział Lionel – bo Markus to człowiek chciwy. Dostał wielkie bogactwa wraz ze swą irlandzką panią i nie wątpię, że będzie się starał połknąć całą Kornwalię, a także Tintagel, myśląc, że mu to ujdzie na sucho i że jak lis umknie ze skradzioną kurą.
– Wolałem te czasy, kiedy byliśmy wszyscy tylko rycerzami Artura – powiedział Lancelot. – Teraz ja rządzę w kraju Pellinora, Morgiana jest królową Północnej Walii, a ty, Gawain, powinieneś zostać królem Lothianu, masz do tego prawo...

– Bardzo bym go chciał mieć znów w moich kuchniach – zaśmiał się Kaj, podchodząc i klepiąc Garetha po ramieniu...

Pokaż mi serce nie opętane zwodniczymi marzeniami, a pokażę ci człowieka szczęśliwego.

Podobne