Zastanowiłem się nad tym i spostrzegłem, że Kaptah ma słuszność, gdyż nawet jeśli dla Egipcjan wszystkie dni są jednakowe z wyjątkiem tych, które gwiazdy...

Pokaż mi serce nie opętane zwodniczymi marzeniami, a pokażę ci człowieka szczęśliwego.

Toteż lepiej było trzymać się tego co pewne. Powiedziałem więc do królewskiego sługi:
– Sądzisz pewnie, żem głupi i obcy, skoro w taki dzień żądasz, żebym stanął przed królem. Jutro jednak przyjdę, jeśli twój król przyśle po mnie lektykę, gdyż nie jestem jakimś nędznym człowiekiem i nie chcę stanąć przed nim z oślim nawozem między palcami u nóg.
A na to sługa:
– Obawiam się, parszywy Egipcjanie, że za te słowa doprowadzony zostaniesz przed króla na oszczepach, które będą cię łaskotać w tyłek.
Odszedł, ale nabrał dla mnie szacunku, bo następnego dnia przybyła do gospody królewska lektyka, aby mnie zabrać.
Ale lektyka była zwykłą sobie lektyką, taką, w jakiej noszono do pałacu kupców i innych prostych ludzi, by tam pokazywali ozdoby, pióra i małpki. Toteż Kaptah wielkim głosem skrzyczał tragarzy i gońca:
– Na Seta i wszystkie demony, niech Marduk skarze was skorpionami! Zabierajcie się stąd, bo nie przystoi mojemu panu, by wsiadł do takiego gruchota!
Tragarze zmieszali się, goniec wygrażał Kaptahowi laską, a przed oberżą zebrał się tłum ludzi, którzy śmieli się i wołali: – Zaprawdę, bardzo chcemy zobaczyć twego pana, dla którego królewska lektyka jest za skromna! – Lecz Kaptah wynajął w gospodzie wielką lektykę, do której niesienia trzeba było czterdziestu silnych niewolników i w której noszono posłów wielkich mocarstw w ważnych misjach, a także obnoszono cudzoziemskich bogów, gdy przybyli do Babilonu. I ludzie nie śmieli się już, gdy wyszedłem z mej izby przyodziany w strój, na którym srebrem i złotem wyhaftowane były rozmaite związane z zawodem lekarza figury. A kołnierz mój lśnił w promieniach słońca od złota i drogich kamieni i na szyi dźwięczały złote łańcuchy. Za mną kroczyli niewolnicy z oberży niosąc skrzynie z cedru i hebanu, ozdobione intarsjami z kości słoniowej. W skrzyniach znajdowały się moje leki i lekarskie narzędzia. Nie, ludzie nie śmieli się już, lecz kłaniali przede mną głęboko, mówiąc do siebie: – Ten mąż na pewno dorównuje mądrością mniejszym bogom. Chodźmy więc za nim do pałacu. – I wielkie tłumy szły za lektyką aż do bram pałacu, przed nią zaś Kaptah jechał na białym ośle, przy którego czapraku dźwięczały srebrne dzwoneczki. Nie robiłem tego wszystkiego dla własnej korzyści, tylko dla Horemheba, bo dał mi on dużo złota i byłem jego okiem i uchem.
U bram pałacu żołnierze rozpędzili tłum oszczepami i wznieśli tarcze, aby obronić bramę. Utworzyli z nich mur srebrno-złoty, a uskrzydlone lwy stały na straży drogi, po której niesiono mnie w lektyce do wewnętrznych dziedzińców pałacu. Tam wyszedł mi na spotkanie stary mężczyzna z brodą ogoloną, jak to jest w zwyczaju u uczonych. W uszach jego błyszczały złote obręcze, policzki miał obwisłe, a minę niezadowoloną. Patrząc na mnie gniewnie, przemówił:
– Wątroba mi się przewraca od tego zgiełku i niepotrzebnego hałasu, który wywołałeś twym przybyciem. Władca wszystkich czterech części świata pyta już, kim jest ten człowiek, który przybywa wtedy, kiedy mu się podoba, a nie gdy to odpowiada królowi, i który ściąga za sobą wrzawę i harmider, gdy nadchodzi.
Odparłem mu:
– Starcze! Mowa twoja jest dla mnie jak brzęczenie much, ale pytam cię, kim jesteś, że tak się do mnie odzywasz?
A on na to:
– Jestem przybocznym lekarzem władcy wszystkich czterech części świata i najwyższym z jego lekarzy. Kim jednak jesteś, oszuście, któryś przybył tu, by swymi sztuczkami wyłudzić od króla złoto i srebro? Wiedz, że gdyby król w swej dobroci dał ci cechowanego srebra lub złota, połowę z tego masz oddać mnie.
Odpowiedziałem mu:
– Twoja wątroba nic mnie nie obchodzi i lepiej byłoby zaiste, gdybyś pomówił z moim służącym, bo jego zadaniem jest przepędzać z mego pobliża wymusicieli i darmozjadów. Chcę jednak być twoim przyjacielem, boś już stary i nie umiesz się lepiej znaleźć. Toteż daję ci te złote obręcze z mego ramienia, aby ci wykazać, że złoto i srebro są jak proch pod moimi stopami i że nie przybyłem tu, by szukać złota, lecz wiedzy.
Dałem mu złote bransolety z moich przegubów, a on wielce się zdziwił i nie wiedział już, co do mnie mówić. Toteż pozwolił także i Kaptahowi towarzyszyć mi i zaprowadził mnie do króla.
Król Burnaburiasz siedział na miękkich poduszkach w przestronnej komnacie, której ściany mieniły się od barwnych, pokrytych glazurą kafelków. Był to jeszcze chłopiec, rozkapryszony i rozpuszczony. Siedział podpierając ręką policzek, a obok niego leżał lew, który na nasz widok głucho ryknął. Starzec rzucił się plackiem na ziemię całując podłogę przed królem, a Kaptah zrobił to samo, lecz kiedy usłyszał pomruk lwa, zerwał się, odbił od podłogi na rękach i nogach, jak żaba, i zaczął piszczeć ze strachu, tak że król wybuchnął śmiechem i przechyliwszy się w tył na poduszki skręcał się ze śmiechu. Kaptah jednak rozgniewał się i krzyknął:
– Zabierzcie to dzikie bydlę, zanim mnie ugryzie, bo przeraźliwszego potwora nie widziałem dotąd w życiu, a pomruk jego jest jak dudnienie wozów bojowych na rynku w Tebach, gdy gwardia faraona, wciąż jeszcze podchmielona po dniu świątecznym, wyjeżdża na ćwiczenia.
Z trudem zdołał usiąść na podłodze, po czym podniósł dłonie obronnym gestem, a lew też przysiadł i ziewnął przeciągle. A gdy zamknął paszczę, zęby zatrzasnęły się z takim zgrzytem, jak wieko kasy w świątyni, gdy połyka grosz wdowi.
Król śmiał się tak, że aż łzy płynęły mu z oczu, potem jednak przypomniał sobie o bólu, jęknął i znowu przyłożył rękę do policzka silnie spuchniętego, tak że jedno oko było na wpół zasklepione. Zmarszczył brwi, a starzec spojrzał z ziemi na niego i śpiesznie rzekł:
– Oto uparty Egipcjanin, który nie przyszedł wtedy, gdyś rozkazał. Rzeknij tylko słowo, a każę żołnierzom rozpruć mu wątrobę oszczepami.
Lecz król kopnął go i rzekł:
– Nie czas teraz pleść bzdury, lecz niech mnie szybko uleczy, bo boli mnie okropnie i boję się, że umrę. Nie spałem przez wiele nocy i nie mogę nic jeść prócz gorącej polewki.
Wtedy starzec zaczął biadać, bić czołem o ziemię i wołał:

Zastanowiłem się nad tym i spostrzegłem, że Kaptah ma słuszność, gdyż nawet jeśli dla Egipcjan wszystkie dni są jednakowe z wyjątkiem tych, które gwiazdy...

Pokaż mi serce nie opętane zwodniczymi marzeniami, a pokażę ci człowieka szczęśliwego.

Podobne