– A! to będzie nadzwyczaj zajmujące! – zawołała Herma – bardzo bym rada, ażeby się przepowiednia sprawdziła! – A jakże pani nam...

Pokaż mi serce nie opętane zwodniczymi marzeniami, a pokażę ci człowieka szczęśliwego.

– Ja wcale wróżką nie jestem. Lola, dobra, kochana, jest jeszcze dzieckiem, do serca jej zajrzeć bardzo trudno... a kogo wybierze sobie, tego nikt dziś nie odgadnie. Wiesz pan, z mężczyzn kto jej dotąd najmilszy?
Bończa z niezmierną ciekawością pochylił się, aby tajemnicę usłyszeć.
– Kuzynek Nieczujski! – śmiejąc się dodała Herma.
– Nie może być! – zdumiony odparł Bończa – pani żartujesz!
– Nic a nic, z nim mówić lubi, z nim jest najlepiej.
– Ależ przecie to nam nie grozi! – zawołał kawaler – boć to człowiek nie naszego świata.
Herma ruszyła ramionami.
– Cóż mówi o mnie? – zapytał ciekawy.
– Najgorzej, że wcale o panu nigdy nie wspominała.
– Nie było to najgorzej jeszcze – przerwał Bończa – lecz pani by ją powinna przez łaskę dla mnie wybadać.
– Nie przez łaskę dla pana, ale przez ciekawość zapytywałam ją.
– I cóż? i cóż? – natarczywie badał Bończa.
Roześmiawszy się, Herma na wychodnym już do salonu rzuciła mu w ucho:
– Ciesz się, stoisz na równi z hrabią Romanem!
Po tej zagadkowej odpowiedzi pierzchnęła. Bończa wrócił do salonu mocno zamyślony. Tu prędko nadchodzący wieczór jesienny zmuszał gości do odjazdu; hrabina Bramińska, wylewając ostatki czułości na córkę najlepszej swej przyjaciółki, zabierała się ją pożegnać, hrabia Ildefons obliczał się z sumie-niem, czy jakiego nierozważnego nie popełnił kroku – ruszono się z miejsca.
Bończa rad nierad wziął za kapelusz także. Tryumfujący ze swojego przywi-leju hrabia Roman pozostawał, otrzymawszy plac nad nieprzyjacielem cofają-
cym się w porządku, ale z kwaśną miną.
Nie był jednak sam, gdyż zapewne wskutek danego znaku Nieczujski pozostawał w saloniku i wziął się zaraz, przysunąwszy krzesło, do przeglądania albumów, jak gdyby one dla zabawy jego na stole rozłożone były. Herma dla zajęcia niespokojnych rączek miała szydełkową robótkę. Lola wyniosła jakąś kanwę rozpoczętą ogromnym deseniem. Wszyscy więc znaleźli sobie zatrud-85
nienie, jeden tylko hrabia Roman, zostawiony własnemu przemysłowi, nie bardzo wiedział, co począć.
Jedynym talentem, jaki posiadał młodzieniec, który zresztą był także nieco muzykalnym, ale tu do wysokiego stopnia ćwiczeń swych nie posunął, było rysowanie karykatur. Znano go z tego, a drażliwe postacie lękały się tego niewinnego ołówka przedrzeźniającego je w dosyć pospolity sposób. W istocie karykatura jest pono najłatwiejszą do stworzenia z niewielką umiejętnością i dowcipem. Charakterystyczne rysy przesadzić potrafi nawet nieuk, pochwycić ich wyraz i uwydatnić umie tylko talent prawdziwy. Karykatura może być arcydziełem, ale znośną być może nawet, gdy jest bazgraniną.
Hrabia Roman słynął ze swych karykatur.
– Powinien pan nam dać próbkę swego talentu – odezwała się Herma – po-staramy się o papier i ołówki, rysuj pan nasze karykatury.
Romanowi pochlebiało to uznanie, bo on sam zbytnią nawet wagę przywią-
zywał do swego talentu, ale przychodziły mu te produkcje z ciężkością i improwizować ich nie umiał.
Skłonił się grzecznie.
– Nie przypisuję sobie tego daru, który mi pani przyznawać raczy – rzekł
powoli cedząc – a nie śmiałbym w karykaturze przedstawić to, co w ideale widzę.
– Ja się panu ofiaruję, bo ideałem nie jestem! – zawołała Herma – rób pan moją karykaturę.
– Ja służę mu fizjognomią moją – dodał Nieczujski.
– A przede wszystkim ja – śmiejąc się odezwała z kącika kapitanowa – ze mnie starej najłatwiejsza karykatura gotowa.

– A! to będzie nadzwyczaj zajmujące! – zawołała Herma – bardzo bym rada, ażeby się przepowiednia sprawdziła! – A jakże pani nam...

Pokaż mi serce nie opętane zwodniczymi marzeniami, a pokażę ci człowieka szczęśliwego.

Podobne