Waleczne czyny emira Halebu nie uchroniły Mezopotamii, kiedy w roku 942 Kurkuas podjšł nowš wyprawę na większš skalę...
PokaĹź mi serce nie opÄtane zwodniczymi marzeniami, a pokaĹźÄ ci czĹowieka szczÄĹliwego.
Tym razem celem ofensywy bizantyńskiej była Edessa, ongi więte miasto chrzecijańskie, gdzie przechowywano cudowny wizerunek Chrystusa na chucie, zwanej mandilion", który według legendy sam Zbawiciel przesłał bogobojnemu władcy Edessy, Abgarowi. Po drodze do Edessy grony wódz chrzecijański zdobył szereg miast mezopotamskich i uprowadził w niewolę dziesištki tysięcy muzułmanów. Oblężenie Edessy przecišgnęło się do roku 944; wtedy dopiero mieszkańcy miasta skapitulowali, wydajšc w ręce najedcy zakładników oraz owš bezcennš relikwię. Był to triumf natury moralnej, większy od wszystkich dotychczasowych, i wywołał niebywały entuzjazm w Konstantynopolu.53
Zbyt wielka popularnoć Kurkuasa położyła zresztš kres jego karierze w tym samym roku, w którym spadła na niego tak wielka sława. Synowie zestarzałego Romana Lekapena spowodowali dymisję znakomitego wodza, a jego następca Panterios od razu stracił swe wojsko w bitwie z Seif-ed-Daulehem. Pomimo tego niepowodzenia wyprawy Kurkuasa miały ogromne znaczenie dla Bizancjum. Przede wszystkim spowodowały one wielki przyrost terytorialny; na szerokiej przestrzeni pogranicza wyrosły liczne nowe miasta i twierdze bizantyńskie i nawet nad górnym Tygrysem stworzono temat" cesarski w okręgu Chanzit. Jeszcze ważniejszy był jednak rezultat moralny wypraw Kurkuasa. Ów nauczyciel zwycięstwa i zdobywca miast muzułmańskich w wysokim stopniu przyczynił się do spopularyzowania w społeczeństwie bizantyńskim idei krucjat, czyli wypraw krzyżowych.
Trudno zresztš znaleć człowieka lub pokolenie, z którym można by bezporednio zwišzać narodziny tej idei. Powstała ona w cišgu stuleci, wyrastajšc w rodowisku nieustannie walczšcym z przeciwnikami krzyża. Wojska bizantyńskie cechowała żarliwoć religijna prawdziwych krzyżowców; żołnierzy poległych za wiarę zaliczano w poczet więtych, np. oficerom bizantyńskim wziętym do niewoli za panowania cesarza Teofila w zdobytym przez Arabów miecie Amorion i ciętym z rozkazu kalifa oddawano czeć należnš męczennikom. W walkach majšcych poprzednio charakter obronny utrwaliła się wiadomoć, że Bizancjum jest przedmurzem chrzecijaństwa. Zwycięstwa Kurkuasa rozbudziły natomiast nowe nadzieje, otwierajšc perspektywy na dalszy pomylny rozwój ofensywy chrzecijańskiej, który miał doprowadzić wojska bizantyńskie aż do Ziemi więtej dla wyzwolenia Grobu Pańskiego, największej więtoci chrzecijańskiej.
Po dymisji Kurkuasa na pierwsze miejsce w wojnie z islamem wysunšł się ród Fokasów, który już poprzednio zasłużył się walnie w dziejach oręża bizantyńskiego. Bardas Fokas, kiedy otrzymał od Konstantego Porfirogenety stanowisko domestikosa", oraz jego synowie Nicefor i Leon okryli się nowš sławš w cišgłych wojnach z Seif-ed-Daulehem. Wojny toczyły się ze zmiennym zresztš szczęciem: to wódz chrzecijański zaskoczył w wšwozie skalnym Arabów, wracajšcych z wyprawy z licznym jasyrem, i zniszczył ich doszczętnie, wyzwalajšc jeńców chrzecijańskich, to znów emirowi arabskiemu udało się rozbić wojsko bizantyńskie. Na ogół jednak
54
armia bizantyńska miała zdecydowanš przewagę, stopniowo wyczerpujšc coraz bardziej słabnšcego przeciwnika.