– A dlaczego pan nie ma? – Bo jest dla mnie za drogie...

Pokaż mi serce nie opętane zwodniczymi marzeniami, a pokażę ci człowieka szczęśliwego.

– To senior jesteś biedakiem?
– Tak – odparł obojętnie i popatrzył na Resedillę, która w oczach miała prośbę o pobłażliwość dla ojca. Ale kupiec pytał dalej:
– A kim pan jesteś?
– Myśliwym.
– I z tego pan żyje? To mi pana żal. Jak może wyżyć taki myśliwy? Dawniej było inaczej.
Było dużo takich, przed którymi musiano mieć respekt. Znaliście Niedźwiedzie Serce, Bawole Czoło, albo Piorunowego Grota, ten ostatni był moim rodakiem.
– Znałem ich wszystkich.
– Ale największym był Książę Skał, także mój rodak, bo Niemiec. Był kiedyś lekarzem i nazywał się Sternau.
– Sternau? – zapytał przybysz.
– Tak, Karol Sternau, o którym opowiadał mi mój krewny Pedro Arbellez, właściciel hacjendy del Erina.
– A czy Sternau jest żonaty?
– Żonaty, z hrabianką Różą de Rodriganda.
– Ten sam, ten sam – rzekł przybysz niby do siebie, ale tak, że oboje usłyszeli.
– Zna go pan?
– Nawet bardzo dobrze. Uratował moją tonącą siostrę.
– No, widzicie, co to za człek. On nawet wyciąga ludzi z wody. To był wielki myśliwy. Nie mamy teraz takich ani w lasach ani na prerii, z wyjątkiem jednego. Słyszeliście może o nim?
– O kim?
– O Czarnym Gerardzie. Ma podobno czarną brodę i dlatego tak go nazywają. Znacie go?
– Słyszałem o nim.
– To wiecie, że to jedyny sławny myśliwy na naszej granicy. Nawet się diabła nie zlęknie.
Strzały jego zawsze trafiają do celu, nóż też jest nieomylny. Przed takim ma się respekt. Zwrócił
baczną uwagę na bandy rabusiów drogowych. Już prawie całkiem się ich pozbył. Mam mu dużo do zawdzięczenia, gdyż przedtem moje towary rzadko kiedy trafiały w me ręce. Taki chwat mógłby zostać moim zię...
Urwał. Wobec tego gościa nie chciał zdradzać swych marzeń. Po chwili dodał:
– Chciałbym wiedzieć skąd on pochodzi? Może nawet z Pirny, bo tam są ludzie nadzwyczaj dzielni. Wy skąd jesteście?
– Z Francji.
– O, to pan Francuz?
– Naturalnie.
– Tak! Hm, hm. To dobrze, senior.
Odwrócił się, Francuzi nie byli w jego w łaskach. Po chwili jednak wstał, dał znak córce, aby za nim szła do sklepu.
6
– Słyszysz, to Francuz! Muszę cię ostrzec.
– Dlaczego?
– To jest właśnie najistotniejsze. Wiesz, że Francuzi przynieśli nam austriackiego księcia, któ-
ry ma zostać cesarzem Meksyku?
– Wiem, wszędzie o tym mówią.
– Uważam, że Austriacy to dobre chłopy. Nie mam nic przeciwko nim. I ten książę Maksymilian jest pewnie dobrym księciem. Ale Meksykanom nie podoba się to, że go nadają Francuzi.
Powiadają, że Napoleon jest kłamcą, nie dotrzymuje swoich obietnic. Pozostawi Maksymiliana samego sobie. Meksykanie nie chcą cesarza. Chcą mieć prezydenta, ma nim być Juarez.
– Który obecnie przebywa w Paso del Norte?
– Tak. Francuzi chętnie by go złapali. Już zajęli cały kraj i w Chihuahua prawie go mieli, ale umknął szczęśliwie do Paso del Norte. Francuzi tak daleko do granicy nie dojdą, ale mówią, że chcą wysłać ludzi, którzy go schwycą. Dlatego trzeba strzec się Francuzów.
– Ale ty nie, bo co cię obchodzą Francuzi i Juarez?
– Nawet bardzo. Dotychczas milczałem o mym nadzwyczajnym talencie do polityki. Nie jest mi rzeczą obojętną, czy przyjdzie Maksymilian, czy Juarez. Maksymilian nie utrzyma się tutaj, bo jest zależny od Francuzów. Napoleon zaciągnął dwie pożyczki, aby ugruntować cesarstwo meksykańskie. Z tego dostała się Meksykowi tylko garstka, reszta pozostała przy Francji. To czyste oszustwo, a biedny Maksymilian nic tu nie poradzi. Juarez zaś zna nasz kraj, nie chce Francuzów. Ale na to trzeba pieniędzy. Dlatego wysłał posłów do prezydenta Stanów Zjednoczonych. Poseł powrócił z dobrymi wieściami. Stany Zjednoczone też nie chcą cesarza w Meksyku i udzielą nam pożyczki trzydziestu milionów dolarów. Parę milionów jest już w drodze.
Dowiedzieli się o tym Francuzi i możliwe, że zechcą przechwycić transport. Gdyby nie można było pieniędzy dalej transportować, mają się dostać do nas, do portu Guadaloupe i zostaną ukryte w naszym domu. Juarez wyśle nam obstawę, a my musimy obawiać się każdego Francuza, gdyż może być szpiegiem. Zdaje mi się, że ten drab, co tam siedzi jest nim. Mówi mało, nawet na ciebie nie spogląda.
Resedilla wiedziała, że ojciec się myli.
– Nie sądzę, nie wygląda na szpiega – rzekła.
– Nie? Mylisz się bardzo. Nie pokażę mu się więcej, bo mógłby z mojej miny poznać, kim właściwie jestem. Ty go będziesz obsługiwała, ale proszę cię, nie daj mu poznać, że jestem zwo-lennikiem Juareza!
Stłumiła śmiech i odparła:
– Nie troszcz się! Mam po tobie dyplomatyczne zdolności. Nie przyłapie mnie.
– Wierzę, bądź nawet dla niego dobra. Uśmiechem prędzej złowi się wroga. Znam to jeszcze z Pirny.
Wróciła do izby. Na twarzy jej igrał uśmiech. Usiadła koło okna. Oboje milczeli, wreszcie ona zaczęła:
– Czy pan naprawdę jest Francuzem? – zapytała.
– Tak. Czy wyglądam na takiego, który może panią okłamywać?
– O nie, myślałam, że pan żartuje, bo Francuzów w tej okolicy nie lubią.
– Ja też, chociaż jestem Francuzem. Nie wrócę już do mojej ojczyzny, nie mam tam czego szukać.
– Tu smutne?
– Nie tak smutne jak zdrada i niewierność.
– Pana to spotkało?
– Tak, niestety.
7
Po tych słowach wyraz smutku zawitał na jego oblicze. Dziewczyna zaś bardzo zaciekawiła się, więc spytała:
– Zdradziła pana ukochana, musiała być bez serca.
– Kochałem ją tak bardzo, a ona mnie zatruła, dręczyła.
– Musi pan o niej zapomnieć!
– To bardzo trudne. Wprawdzie nie kocham jej już, ale unieszczęśliwiła mnie na całe życie, zdradziła.
– Czyli, że pana okłamała?
– Nie, powiedziała prawdę!
– Żartuje pan?
– Nie mam potrzeby.
Zdziwiła się bardzo, a potem dodała chłodniejszym już głosem:
– Proszę wybaczyć, że zasypuję pana pytaniami. Bywają ludzie, którzy od pierwszego spotkania wydają się znajomi. Poznałeś pan to kiedyś?
– Tak, ale dopiero tutaj.
Zarumieniła się. Zauważył to, więc zaczął się usprawiedliwiać:

– A dlaczego pan nie ma? – Bo jest dla mnie za drogie...

Pokaż mi serce nie opętane zwodniczymi marzeniami, a pokażę ci człowieka szczęśliwego.

Podobne