Wieczorem otuliłem się w nieprzemakalny płaszcz i z głową pełną dręczących mnie myśli, chodziłem długo po bagnach...

Pokaż mi serce nie opętane zwodniczymi marzeniami, a pokażę ci człowieka szczęśliwego.

Deszcz smagał mnie po twarzy, wicher z przeraźliwym świstem wpadał w uszy. Niech Bóg ma w swojej opiece tych, którzy w takim momencie wchodzą na trzęsawisko, bo nawet twardy dotychczas grunt staje się wtedy mokradłem. Odnalazłem Czarny Szczyt, na którym nocą dostrzegłem samotnego strażnika, i z tego skalistego wierzchołka rozglądałem się po pustkowiu pode mną. Strumienie wody żłobiły sobie koryta na rdzawej powierzchni równiny, a ciężkie, ołowiane chmury zawisły nisko nad ziemia, tworząc jakby szary wieniec dokoła fantastycznych pagórków.
Na lewo, w odległej kotlinie, na wpół ukryte we mgle, wynosiły się dwie smukłe wieże zamku Baskerville. Były to jedyne, dostrzegalne dla mnie oznaki ludzkiej działalności, z wyjątkiem przedhistorycznych domów, gęsto rozsianych po stokach pagórków. Nigdzie ani śladu mężczyzny, którego widziałem w nocy w tym miejscu.
Wracając spotkałem doktora Mortimera, jadącego kamienistą ścieżką wśród moczarów z odległego folwarku Foulmire. Doktor okazywał nam dużo życzliwości. Prawie codziennie przyjeżdżał do zamku i z zainteresowaniem dopytywał się co u nas słychać. Teraz chciał odwieźć mnie do domu i nalegał, żebym wsiadł do jego powoziku. Na wstępie oznajmił mi, że jest bardzo zmartwiony zniknięciem swojego ulubionego wyżła. Pies pobiegł na moczary i nie wrócił. Pocieszałem doktora jak mogłem, ale przypomniał mi się skowyt na trzęsawisku Grimpen. Wydaje mi się, że doktor nie ujrzy więcej swojego wyżła.
— Ale, ale, doktorze — powiedziałem, podskakując od jazdy po kamienistej drodze — przypuszczam, ze mało jest w promieniu kilku mil osób, których pan nie zna.
— Wydaje mi się, że znam chyba wszystkich.
— Czy może zatem pan wymienić mi nazwisko i imię kobiety o inicjałach L.L.?
Doktor zamyślił się przez chwilę.
— Nie — odparł. — Jest tu wprawdzie trochę Cyganów i chłopów, których nazwisk nie znam, ale wśród rodzin dzierżawców i mieszczan nie ma ani jednej kobiety, która miałaby takie inicjały. Chociaż, chwileczkę — dodał po chwili. — Jest Laura Lyons... Ma pan więc inicjały L.L... ale ona mieszka w Coombe Tracey.
— Kim ona jest? — spytałem.
— Córką Franklanda.
— Co? Tego starego wariata Franklanda?
— Właśnie. Wyszła za malarza Lyonsa. który przybył tu szkicować moczary. Okazało się, że był to jakiś łajdak i wkrótce ją porzucił. Z tego co jednak słyszałem, nie on sam był winien. Frankland nie chciał słyszeć o córce, bo wyszła za maż bez jego pozwolenia, a może miał też i inne powody. Opuszczona przez, ojca i męża młoda kobieta nie ma łatwego życia.
— Z czego żyje?
— Zdaje mi się, że Frankland płaci jej pensję, lecz nie może to być wiele, bo sam ma kłopoty finansowe. Jakie by me były winy Laury, nie można było pozwolić, żeby się zmarnowała. Gdy dowiedziano się, co się stało, kilka osób pomogło jej zdobyć uczciwy zawód. Stapleton, sir Karol, nawet ja, pomagaliśmy w tym, w miarę naszych możliwości. Chcieliśmy, żeby założyła biuro pisania na maszynie.
Doktor chciał wiedzieć dlaczego o to pytam, ale starałem się odpowiedzieć, nie mówiąc mu zbyt wiele, bo nie widzę potrzeby wtajemniczania innych w moje plany. Jutro rano pojadę do Coombe Tracey i jeżeli uda mi się porozmawiać z tą panią Laurą Lyons o dwuznacznej reputacji, będzie to duży krok do wyjaśnienia jednego z ogniw tego łańcucha tajemnic.
Zaczynam nabierać chytrości węża. Gdy Mortimer zadał mi pytanie, na które nie chciałem odpowiedzieć, zapytałem go nagle, do jakiego typu należy czaszka Franklanda i przez resztę jazdy mówiliśmy już tylko o tym. Nie na darmo spędziłem tyle lat z Sherlockiem Holmesem!
Dzisiejszego pochmurnego i burzliwego dnia wydarzyła się jeszcze jedna ważna rzecz, mianowicie moja rozmowa z Barrymorem, która dała mi do ręki ważny atut. Skorzystam z niego w odpowiedniej chwili.
Mortimer został na obiedzie, po czym zasiadł z baronetem do kart. Kamerdyner przyniósł mi kawę do biblioteki, z czego skorzystałem, by mu zadać kilka pytań.
— No i cóż — rzekłem — czy ten twój kochany szwagier już pojechał, czy też włóczy się jeszcze po moczarach?
— Nie wiem, proszę pana. Mam nadzieję, że sobie pojechał. Skończyłyby się nasze zmartwienia! Zanosiłem mu jedzenie ostatni raz przed trzema dniami i potem nie dał już znaku życia.
— A widziałeś go wtedy?
— Nie proszę pana. Ale gdy przechodziłem tamtędy nazajutrz jedzenia już nie było.
— Więc widocznie jeszcze tam przebywał...
— Tak by się zdawało, o ile tamten nie zabrał zapasów.
Filiżanka, którą podnosiłem do ust., zatrzymała się w pół drogi. Spojrzałem ze zdumieniem na Barrymora.
— Jak to. wiesz, że jest tam jeszcze ktoś inny?
— Tak proszę pana. na moczarach jest jeszcze inny mężczyzna.
— Widziałeś go?
— Nie, proszę pana.
— Więc skąd wiesz, że tam ktoś jeszcze jest?
— Powiedział mi to Selden przed tygodniem, a może jeszcze wcześniej. I on się też ukrywa, ale to nie jest więzień, o ile mogę się zorientować. Panie doktorze, mnie się to wszystko nie podoba, mówię szczerze. To mi się nie podoba.
Mówił gwałtownie i bardzo poważnie.

Wieczorem otuliłem się w nieprzemakalny płaszcz i z głową pełną dręczących mnie myśli, chodziłem długo po bagnach...

Pokaż mi serce nie opętane zwodniczymi marzeniami, a pokażę ci człowieka szczęśliwego.

Podobne